Delikatna badylarka o żwawych i małych oczkach jest wraz z myszką górską najmniejszym gryzoniem w europie jej długi i chwytny ogon służy jako podparcie i pomaga utrzymywać równowagę ,dlatego też może używać wszystkich łapek do wspinania się i zbierania pożywienia.
Ciekawostką jest to że badylarka jest jedynym gryzoniem w europie ,który buduje gniazdo na ziemi i jako jedyny ma ogon chwytny .Będąc na wolności samiczki w ciąży bezlitośnie odganiają od siebie samców ,natomiast w niewoli potrafią znosić ich obecność .w niektórych regionach północnoniemieckich ,gdzie powietrze jest bardzo wilgotne ,występuje ciemniejszy podgatunek badylarki,MICROMYS MINUTUS SUBOBSCURUS.Jeśli badylarki żywią się tylko nasionami i ziarnem ,dzienna dawka pożywienia musi wynosić 30%procent ich ciężaru.
WIELKOŚĆ
Długość ciała waha się od 5cm do 7,5cm
ogon 5do 7 cm
Waga
Dorosłe osobniki w granicach 5-10g.
Rozmnażanie
Dojrzałość płciowa po 45 dniach
aktywność seksualna od marca do września ,długość ciąży 21 dni.Liczba młodych od 3-8 młodych w jednym miocie ,czasem 6 miotów w roku .
Tryb życia
Żyje samotnie w lecie aktywna głównie w nocy ,zimą aktywniejsza w dzień
Pożywienie
Nasiona trzcin i zbóż ,także owady
Długość życia
Na wolności do 18 miesięcy w niewoli do 5lat.
Środowisko
Badylaraka wyszukuje miejsca wilgotne,gęsto zarośnięte trzciną,podmokłe łąki i mokradła porośniete wysoką trawą brzegi potoków rzek.
Można ją spotkać w krzewach na skrajach dróg i szos lub w opuszczonych starych ogrodach.Zimę przeczekuje pod leżącą trzciną lub stogach słomy,ostre zimy przeczekuje w stodołach szopach i domach.
Samce znaczą swój teren o wielkości 400 metrów kwadratowych,samiczkom wystarcza o wiele mniejszy obszar.
ROZMNAŻANIE
Badylarki rozmnażają się łatwo i są zdolne do wydania na świat aż sześciu miotów w roku,w okresie miedzy kwietniem a wrześniem.W każdym miocie jest od 3 do 8 młodych.Liczniejsze mioty bywają z sierpnia i września.
Młode pozostają w gnieździe 11 dni i bardzo szybko dojrzewają.Matka w tym okresie wychodzi szukać pożywienia,wracając regularnie do gniazda w celu nakarmienia młodych i wykonaniu niezbędnej ich higieny.Ciekawostką jest fakt iż zjada ich odchody by nie zwabiły do gniazda niepożądanych gości.Zaledwie po 2 dniach młode umieją sie chwytać i chodzą.
POŻYWIENIE
Jadłospis Badylarki jest bardzo urozmaicony.Zjada nasiona roślin owoce takie jak jagody,owady np.mole,gąsienice,koniki i chrząszcze.Badylarka nie jest wybredna żywi się tym co aktualnie jest w ofercie dostosowanej do pory roku.Na wiosnę ssaki te chętnie jedzą młode pąki drzew i krzewów lub świeże pędy.Oprócz nasion zjadają też rożne szkodniki np.mszyce.Spadź,którą wydzielają te owady jest dla Badylarek specjalnym przysmakiem.Ponieważ lubią słodycze jedzą też nektar z kwiatów.By dostać się do ziaren w kłosach wspinają się w górę po źdźbłach traw czy zbóż,podpierając się przy tym swym długim ogonkiem który omotują nawet wokół źdźbła utrzymując w ten sposób równowagę.Występują w europie na całej północy poza Skandynawią,na południu w regionie morza śródziemnego w Azji aż po północny wschód Syberii (Jakucja) na dalekim wschodzie w Korei,Japonii,na północy w Mongolii i Chinach.Gatunek ten nie jest chroniony,jednakże jego liczebność wciąż spada w związku z nowoczesną gospodarka rolną.
Surykatki
Surykatki żyją w stadach w których zadanie są ściśle podzielone.Umiejętności przeżycia nawet na pustyni Kalahari zawdzięczają głównie współpracy i podziałowi zadań miedzy wszystkich członków stada.
Choć surykatki wyglądem przypominają małpiatki,drapieżniki z rodziny psów lub szopy pracze są spokrewnione blisko z mangustami.Znane są jako strażnicy sawanny.Ostrzegają inne zwierzęta przed niebezpieczeństwem są myśliwymi i ofiarami dla innych gatunków.
Srodowisko
Surykatka zamieszkuje wyłącznie suche,otwarte równiny i półpustynne zarośla Afryki Południowej .Unika lasów i gęściejszych zarośli.W ciągu dnia przemieszcza się wraz z wiewiórkami naziemnymi .Wysoko nad nimi krążą zaś ptaki drapieżne .Surykatki uwielbiają wygrzewanie się na słońcu .Po zmroku powracają do podziemnych korytarzy ,które wygrzebują wspólnie przednimi nogami.Zależnie od miękkości gleby ,ich korytarze mogą sięgać aż na głębokość 3m.Często dzielą swój podziemny domek z innymi zwierzętami ,np.wiewiórkami.W regionach skalistych surykatki żyją w rozstępach skalnych i wśród głazów. Pożywienie
Surykatki żywią się głównie owadami ,pająkami i mięczakami ,ich ulubionym daniem jest szarańcza .Nie gardzą też małymi gryzoniami ,ptakami gniazdującymi na ziemi i ich jajami ,jaszczurkami i innymi małymi zwierzętami .Wielokrotnie nawet atakują tak niebezpieczną zdobycz jak skorpiony czy węże . Poza tym niekiedy zjadają pędy ,pąki i korzonki niektórych roślin .Surykatki bardzo chętnie i nieustraszenie grzebią .Przy poszukiwaniu pożywienia przekopują dziesiątki kilogramów piasku ,ich znakomity węch zdradza nieomylnie ,gdzie pod warstwą piaszczystej gleby kryje się coś do zjedzenia .Gdy dostrzegą zdobycz ,najpierw uderzają ją łapkami ,a potem uśmiercają ukąszeniem .Zwyczaje
Surykatki są najbardziej uspołecznionymi zwierzętami wśród łasicowatych .Żyją w koloniach liczących ponad 2 tuziny zwierząt .Wszyscy członkowie kolonii współpracują ze sobą .Każda surykatka ma swoje zadanie ,które służy dobru całej kolonii .Kiedy rano zwierzęta wychodzą z nor ,by wykorzystać promienie słoneczne najpierw wybrane osobniki pilnują grupy ,aby na czas dostrzec atak drapieżnika. Surykatki pełnią straż niekiedy nawet na górnych gałęziach drzew i w razie jakiegokolwiek zagrożenia wydają ostrzegawcze szczekanie . W przypadku alarmu całe stado błyskawicznie znika w norach .Jeśli stado surykatek napotka inną grupę lub wroga,np.lisa ,wszystkie zwierzęta skupiają się razem i zaczynają energicznie grzebać .Zapewne starają wznieść obłoki kurzu, by odwieść wroga od ataku .Niekiedy też przyciskają się do siebie plecami i ze zjeżoną sierścią podejmują atak na wroga.Kiedy dojdzie do takiej sytuacji ,starają się wyglądać na jak największe i jak najgroźniejsze ,Prostują kończyny ,wyciągają ciało ,ogon mają wyprostowany a głowę pochyloną .Kulminacją tego przedstawienia są podskoki i ostrzegawcze powarkiwania .Jeżeli intruz nie chce ustąpić ,rozzłoszczone surykatki zmieniają taktykę i zaczynają na niego pluć lub nawet gryźć .Kiedy w czasie walki surykatka chce się bronić ,przewraca się na plecy ,szczerzy zęby i atakuje pazurami .Surykatki wykorzystują do porozumiewania się wiele dźwięków i pozycji .Chętnie bawią się i są pełne życia ,dlatego też są bardzo popularne wśród gości ogrodów zoologicznych.Rozmnażanie
Czy wiesz że:
surykatki przeżyją nawet takie ukąszenie skorpiona czy węża ,jakie mogłoby być śmiertelne dla człowieka .Młode surykatki dojrzewają przez jedną noc .Wieczorem jeszcze inne przynoszą im pożywienie a rano oczekuje się już, że same się o siebie zatroszczą.Partnerstwo w stadzie i wzajemna współpraca umożliwiają surykatkom upolowanie zdobyczy większej niż one same .Dorosła surykatka potrafi w sekundę odrzucić ilość piasku ważącego tyle co ona sama .Tubylcy oswajają surykatki ,aby zabijały myszy domowe.Pręgowiec amerykański
Pręgowiec amerykański jest małym i żwawym gryzonie,który łatwo daje się oswoić.Jest zwierzęciem dziennym i ma wszelkie dane by stać się domowy ulubieńcem.Pręgowiec amerykański przesypia większą część zimy,ułożony np.w dziupli drzewa.Ponieważ nie jest to prawdziwy sen zimowy,śpi lekko,budzi się co pewien czas i zjada swe zapasy nasion i orzechów,nazbieranych latem i jesienią.
TRYB ŻYCIA
Pręgowiec amerykański żyje licznie we wszystkich wschodnich stanach USA i na południowym Wschodzie kanady.Najczęściej zamieszkuje jasne lasy liściaste i i krzewiaste biotopy
lubi też kamieniste tereny.Choć pręgowiec umie się bardzo zwinnie wspinać żyje właściwie w lasach lub w ich pobliżu,na drzewa wchodzi tylko wyjątkowo.żyje najczęściej na ziemi i podczas wędrówek po lesie wydeptuje sobie stałe trasy i ścieżki.Większość roku pręgowiec przebywa samotnie i broni terytorium w pobliżu swej nory.Wielkość tego rewiru zmienia się i umiarkowana jest ofertą pokarmową uzależnioną od pory roku.
POŻYWIENIE
Pręgowiec amerykański nie jest specjalnie wybredny i jego jadłospis jest bardzo obszerny.Najczęstszej żywi się najróżniejszymi nasionami orzeszkami,żołędziami,bukwiami owocami czy jagodami.Od czasu do czasu zjada nawet ślimaki owady,pająki a nawet ptasie pisklęta.Niekiedy chwyta tez myszy czy małe węzę.Najwięcej pożywienia znajduje w lesie na ziemi jeśli jest to jednak konieczne,potrafi tez zrywać orzeszki i owoce wiszące jeszcze na drzewach.
Pregowiec amerykański najczęściej rozmnaża się dwa razy w roku.Po raz pierwszy następuje to miedzy lutym a kwietniem później miedzy czerwcem a sierpniem.W tym czasie samiczka zdolna jest do parzenia zaledwie 3-10 dni.Pregowce nie tworzą par na dłuższy czas.ale rozstaja się zaraz po parzeniu.Ciąża trwa 31 dni i po tym samym czasie w bezpiecznym wygrzebanym gnieździe rodzi się najczęściej 4-5 młodych.Młode rozwijają się bardzo szybko dlatego w wieku trzech miesięcy są już dojrzale.Wyruszają a poszukiwania własnego terytorium.z REGUŁY NASTĘPNEJ WIOSNY zdolne są juz do rozrodu.
